ندای قلب
از بیم و امید عشق رنجورم آرامش جاودانه می خواهم * بر حسرت دل دگر نیفزایم آسایش بیکرانه می خواهمندای قلب
از بیم و امید عشق رنجورم آرامش جاودانه می خواهم * بر حسرت دل دگر نیفزایم آسایش بیکرانه می خواهمعشق شیرینش
عشق شیرینش مرا فرهاد کرد
او بیامد مرغ دل را از قفس آزاد کرد
او بشد لیلا و ما مجنون روی ماه او
قلب ویران مرا آباد کرد
نام شیرینش تمام تلخی عمرم زدود
قبل از او دنیا برایم اینچنین زیبا نبود
بعد از او هم زندگی هست ، ولیکن
تلخِ تلخ ، بعد از او این زندگی دیگر چه سود
منو ببخش
اگه تو رو دوستت دارم خیلی زیاد
منو ببخش
اگه تویی اونکه فقط دلم می خواد
منو ببخش
اگه شبا ستاره ها رو می شمارم
منو ببخش
اگه بهت خیلی می گم دوستت دارم
منو ببخش
اگه برات سبد سبد گل می چینم
منو ببخش
اگه شبا فقط تو رو خواب می بینم
منو ببخش
اگه تویی اونکه فقط دلم می خواد
منو ببخش
سکوت
من را نگاه کن به تو هم فکر میکنم
پس فکر میکند به خودش بی صدا سکوت
این ماجرای تلخ خیابان و عشق هاست
یک روز سرد توی خیابان دو تا سکوت
هر یک شبیه آن یکی آبی ، بنفش، سرخ
ـ هرچند بود منشاء این رنگ ها سکوت ـ
در هم قدم زدند و به هم فکر! فکر! فکر!
آخر رقم زدند سر آغاز را: سکوت!
یک ماه بعد: هردو به هم خو گرفته اند
چون کودکی به مادر و چون کوه؛ با سکوت
شش ماه بعد روی پل عابری بلند
ـ من دوست دارمت! مثلا تا کجا؟ سکوت
در روز های بعد یکی فکر میکند:
ـ عشق اشتباه بوده وگر نه چرا سکوت؟
یکسال بعد: ما به هم اصلا نمی خوریم
یک نیمکت کنار خیابان دوتا سکوت
دلم برات تنگ شده جونم
می خوام ببینمت نمی تونم
بین ما دیوارهای سنگی
فاصله یک عمر می دونم
بغض ترانه رو شکستم
می خوام بگم عاشقت هستم
تو حین ناباوری یک روز
خالی گذاشتی هر دو دستم
تو بودی تمام هستی و مستی و راستی و تمام قصه من
تو بودی سنگ صبورم و نگاه دورم و لبهای بسته من
دلم خیلی برات تنگ شده .....
خوب وروشن
چقدرخوب وروشن است نمای چشمهای تو
نمی رسد ستاره ای به پای چشمهای تو
به ماه خیره می شوم فقط و گریه می کنم
دلم که تنگ می شود برای چشمهای تو
و هی مرور می کنم نگاه اول تو را
اگر نمی رسد به من صدای چشمهای تو
تو تا که پلک می زنی به سجده می رود دلم
به پیشگاه اعظم خدای چشمهای تو
شبی خراب می شود حصارهای فاصله
و آب می شود دلم به پای چشمهای تو
