همراه

همیشه گفته ام جاده منتظر است... چشم من و شتاب او .... دل من و انتهای او ... خستگی پاهای من و سماجت ناتمام او ... من دلم شادی یک اسباب بازی می خواهد .. من دلم زلالی آب می خواهد نه شیشه سراب ! تو ای همسفر بیابانهای طولانی .. تو ای هم سلولی این شب زندانی ... و تو ای مسافر عشق بارانی ... من شبگردی را از گردباد بیابان آموخته ام ... دستهای تنهایت را به من بده تا دریچه های نور را نشانت دهم ..... نگران شبهای تیره نباش ... بیتاب شبهای بیقراری باش که ترا نشان خواهم داد یاس و نرگس و سوسن چه خاصیتی دارند اگر همراه من باشی

آرزو

امشب از آرزو پُرم ؛ ای کاش .....
 می شد از آرزو ترانه نوشت ....
و برای رسیدن مهتاب .....
 از ستاره تا سپیده جاده کشید ....
کاش در چشمان خسته ی من ....
 یک کوی عاشقانه می خندید .....
آه ؛ این جا ستاره ها سردند ....
هیچ کس در هوای عاطفه نیست ......
و کسی نیست تا بگوید باز ....
مَردم شهر قلبشان سنگی است ....
آه ؛ ای کاش شط دل بودم .....
 می چکیدم درون آدم ها ....
و صدا میزدم :
 " بیایید آی آدم ها ؛ عشق آورده ام برای شما

 

ان شب مهتابی که به هنگام دیدن دو ماه تمام دامنم پر از گوهر شد دخترکی با سر انگشت

خود گوهری را برداشت و به من نشان داد .

گوهر حضور تو را ارزو می کرد و قلبم بودن در کنار تو را و دستانم دستان تو را .

اما هیچکس طوفان حادثه را پیش بینی نمی کرد . زمانی که طوفان قلبم را فرا گرفت سوار بر

قایق مهرت به سوی تو امدم . اما نمی دانستم که قایق شکسته ات مرا در طوفان و گردباد

سهمگین رها می کند .

وقتی در مرداب رها شدم تمام وجودم تو را فریاد کشید اما باران بی مهری ات به رگبار تبد یل

شد و مرا از خود شستشو داد .

صبحدم همان دخترک پیکربی جانم را در ساحل بی مهری ات یافت در حالی که دستانم هنوز
به سوی تو رها بودند .
و تو ارام ارام قد م زنان پیش امدی و از مقابل جنازه ام گذر کردی . هیچ نگفتی . قدم هایت
روی نوشته ام گذر کردند و فریاد نوشته ها را در گلو شکستند .
دخترک نوشته های گل الود را برداشت و به سراغ تو امد و در مقابل چشمهایت قرار داد و تو
ان ها را پاره کردی و به باد سپردی .
سالیان بعد دخترکی بر روی ماسه های ساحل تکه کاغذی پیدا کرد که روی آن نوشته شده
بود
 ..                             ستت دا …

 

خودتـــــــــــی..؟

 

تقدیم به اونای که میان وچند روزی هستن و بعد میرن انگار اصلا  هیچ وقت نیومدن ونرفتن.... !!!            خودتـــــــــــی..؟

 

چیزی نگو قسم نخور تموم حرفات یه دروغه

کسی نگفت خودم دیدم خونه ی قلب تو شلوغه

چیزی نگو لیاقتت عشق مقد سم  نبود

حس می کنم نبودی و بودنتم یه قصه بود

تو دیکه مـُـری و این حرف ِ آخره

بزار عشق تو از خاطرم بره

فکر می کردم قلبت مال منه

اما اینگار صد شاخه می پره

اسمتو پاک کردم از تو دفترام

بی خودی قسم نخور دیگه سخته برام

تو رو باور داشتم و می خواستمت

چرا آتیش کشیدی همه ی باورم

کسی نگفت بهم من خودم دیدم

اما راستش و بخوای یه چیز و نفهمیدم

چرا وقتی تو رو از عشق خالی دیدم

جــای گریه به حالت می خندیدم

شایدم واسیه اینه که دیگه بی ارزشی

واسیه همه عروسک نمایشی

تو که می گذری ساده از اون همه عشق

لیاقت نداری دیگه با من باشی

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 

غم ِ تنهای من و دیونه کرده

گل ِ یادت تو دلم جونه کرده

تو دلم غم تو مثل یه پرنده

زیر سقف خونه آشیونه کرده

هر کسی داره میل ِ شوق نگاری

روزگار می گذرون ِ به عشق ِ یاری

واس این چشم انتظار دیگه نمونده

نه تحملی نه صبری نه قراری

من که غمخوار ندارم جز تو کس یار ندارم

دیگری را نپرستم من و از یــاد مبــــر

یــــاد مبـــــــــــــــــــــــــــــر

______________

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 

چرا وقتی که آدم تنها می شه

غم و غصه ش قدِ یک دنیا می شه

میره یک گوشه ی پنهون می شینه

اونجا رو مثل ِ یه زندون می بینه

 

غم ِ تنهای اسیرت می کنه

تا بـخای بجُـنبی پیــرت می کنه

 

وقتی که تنها می شم اشک تو چشم پر می زنه

غم میاد یواش یواش خونه ی دل در می زنه

یاده اون شب ها می افتم زیر ِ مهتاب ِ بهار

توی جنگل لبِ چشمه می نشستیم من و یار

 

غم ِ تنهای اسیرت می کنه

تا بـخای بجُـنبی پیــرت می کنه

 

میگن این دنیا دیگه مثل ِ قدیما نمیشه

دل ِ آدما زشت و دیگه زیبا نمیشه

اون بالا باد داره زاغ ِ ابر رو چوب می زنه

اشک این ابــرا زیاد ِ ولی دریا نمیشه

 

غم ِ تنهای اسیرت می کنه

تا بـخای بجُـنبی پیــرت می کنه

 

نوشته

روزی که دلم پیش دلت بود گرو                دستان مرا سخت فشردی که نرو

روزی که دلت به دیگری مایل شد              کفشان مرا جفت نمودی که برو

                        

تو چه ساده ای و من ، چه سخت
تو پرنده ای و من ، درخت.
آسمان همیشه مال توست
ابر، زیر بال توست
من ، ولی همیشه گیر کرده ام.
تو به موقع می رسی و من،
سال هاست دیر کرده ام.

 

 

برای تو نوشتم که بیایی و بخوانی اما نه تو و نه هیچکس نخواهد دانست که من برای تو نوشتم و همچنان شعرم ناخوانده باقی خواهد ماند اما من باز هم برای تو خواهم نوشت